ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΖΑΓΟΡΙ
Όλο σχεδόν του σώμα του ζαγορίσιου ρεπερτορίου απαρτίζουν μερακλίδικα και περίτεχνα κεντήματα τραγούδια και οργανικοί σκοποί. Πολλά είναι φερμένα από τις πόλεις της Ηπείρου (Γιάννενα, Πρέβεζα, Άρτα), από όμορες περιοχές (Πωγώνι, Μέτσοβο) ή πιο απομακρυσμένες (κυρίως Ξηρόμερο), καθώς και από ξένους τόπους και μεγάλα αστικά κέντρα (Σμύρνη, Πόλη, Ρουμανία, Αθήνα κ.α.). Στην νέα τους πατρίδα ξαναγεννιούνται αναδημιουργημένα και προσαρμοσμένα στο ντόπιο μουσικό συντακτικό από τους ευρηματικούς ντόπιους μουσικούς. Είναι κυρίως όμως ο κοσμογυρισμένος Ζαγορίσιος αυτός ο οποίος τα εισάγει από τους τόπους επαγγελματικής του δραστηριοποίησης, στα απομακρυσμένα, μεγάλα και ανθηρά οικονομικά κέντρα του 19ου αι., είτε ως τραγουδήματα, είτε αργότερα ως ηχογραφήσεις γραμμοφώνου. Και είναι ο ίδιος που, απαιτητικός μελομανής, επιδοκιμάζει μέσα απ’ τις παραγγελιές του τόσο τις φερμένες όσο και τις ντόπιες λαϊκές δημιουργίες, συμμετέχοντας έτσι στην εξέλιξη και στην καθιέρωση ενός μουσικού υλικού που στον διαρκή μετασχηματισμό του καθρεπτίζει με τον καλύτερο τρόπο την ζαγορίσια αισθητική.
... Τα δίστιχα στιχοπλάκια ερωτικού κυρίως περιεχομένου, ενίοτε δε και περιπαικτικού χαρακτήρα, αποτελούν τη βάση των τραγουδιών. Μάλιστα οι στιχουργικοί αγώνες των Γιαννιωτών του 19ου αι. θα επιβιώσουν στα ζαγορίσιαχαβάδια, που λέγονταν (και λέγονται ακόμα καμιά φορά) κατά το χάραμα της τελευταίας μέρας των πανηγυριών ή στη δύση των γλεντιών. Από τα Γιάννενα πάλι θα εισαχθούν και θα ριζώσουν μετά την απελευθέρωση της περιοχής το 1912-13, πολλά τραγούδια και οργανικοί σκοποί αστικού ύφους, που η πρωτεύουσα της Ηπείρου θα αποποιηθεί στην προσπάθειά της να «αποτουρκοποιηθεί» υιοθετώντας νεωτεριστικούς τύπους δυτικής προέλευσης, όπως η καντάδα και τα κιθαριστικά τρίο. Η ανατολική ταυτότητα της περιοχής θα επιζήσει τότε στο κοσμοπολίτικο Ζαγόρι. Η Μπαζαρκάνα και το Αρχοντόπουλο είναι τέτοια δημιουργήματα της γιαννιώτικης παράδοσης, τα οποία αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του ζαγορίσιου ρεπερτορίου και κάτι περισσότερο: αντιπροσωπεύουν την πιο αμιγή ζαγορίσια παράδοση. Ανάλογη είναι η προέλευση και η θέση τραγουδιών όπως τα γνωστότατα Φεγγαροπρόσωπη, Δόντια πυκνά κ.α. Την εντόπια καταγωγή μαρτυρά σε πολλά ζαγορίσια τραγούδια η ονομαστική αναφορά σε χωριά της περιοχής, Πάπιγκο, Καπέσοβο, Βίτσα, Τσεπέλοβο, Σκαμνέλι, ή σε συγκεκριμένα πρόσωπα του τόπου, την λοιδωρούσα την ξενητιά Αλεξάνδρα, την όμορφη Όλγα, την αρχόντισσα Μπολονάσαινα που απήχθη από τους (πολυάριθμους στα γύρω του Ζαγορίου ορεινά) κλέφτες.
Το ύφος της μουσικής εκτέλεσης τόσο σε τραγούδια τα οποία δημιουργήθηκαν στο Ζαγόρι, όσο και σε εισαγόμενα, αλλά και στους οργανικούς σκοπούς αναγνωρίζεται πρωτίστως στις φράσεις του κλαρίνου, το οποίο πρωτοστατεί! Χρησιμοποιείται κυρίως η μεσαία και η ψηλή περιοχή του οργάνου, όπου φράσεις σβέλτες και πληθωρικές σε φθογγικό υλικό περιβάλλουν κομψά γλιστρήματα, τα οποία ορίζουν τους κυρίους πόλους της μελωδίας. ...
ΚΑΠΟΙΑ ΓΝΩΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Ο ΜΑΧΑΡΑΓΙΑΣ
Παραδοσιακό τραγούδι από τα Ζαγοροχώρια Ιωαννίνων. Τα Ζαγοροχώρια, όντας μια περιοχή πλούσια, με ανθρώπους ανυχτόμυαλους και οργανοπαίκτες που με πολύ μεγάλη ευκολία υιοθετούσαν και ενσωμάτωναν πλήρως νέα μουσικά χαρακτηριστικά και σχήματα, έχουν μια πολύ αξιόλογη μουσική παράδοση. Το τραγούδι "Ο μαχαραγιάς" είναι λαΐκό τραγούδι που ενσωματώθηκε πλήρως στη μουσική παράδοση των Ζαγοροχωρίων και αποτέλεσε ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των τελευταίων δεκαετιών. Εξάλλου πάρα πολλά λαΐκά και μικρασιάτικα τραγούδια αποτέλεσαν αγαπημένους σκοπούς των Ζαγορισίων.
ΤΑΚΟΥΤΣΙΑ-"Φεγγαροπρόσωπη
Δεκάδες ζυγιές έχουν περάσει από την Ήπειρο και από την «ιερά εξέταση» των μουσικών που ήταν το Ζαγόρι.Η μόνη που κατάφερε να μείνει στην ιστορία του γλεντιού στην δύσκολη γη της Ηπείρου αλλά και να περάσει τα όρια της, μέχρι που κάποια από τα μέλη της σίγησαν για πάντα, ήταν «Τα Τακούτσια».
Ζυγιά (μπάντα) που στην κορυφή της δημιουργίας της είχε ως κλαρινίστα τον Γρηγόρη Καψάλη, βιολιστή τον Κώστα Καψάλη, λαούτο τον Σπύρο Καψάλη, δεύτερο κλαρίνο τον Γιώργο Καψάλη και τον Χρήστο Καψάλη ή Ζιούλη στο ντέφι.
Αυτό που την έκανε μοναδική δεν ήταν μόνο το άριστο παίξιμο των τραγουδιών,ούτε ότι όλοι τραγουδούσαν με το ίδιο πάθος που έπαιζαν, αλλά το δέσιμο αυτών των μουσικών που οι μουσικές σιωπές τους σε αφήνουν μετέωρο μέχρι την επόμενη νότα. «Τα παιδιά του Τάκη» κατά περίεργο τρόπο έγιναν και θα γίνουν παιδιά πολλών γενεών γλεντζέδων.
Η σπάνια ηχογράφηση που έγινε στην Αρίστη Ζαγορίου από τον καθηγητή Μάνθο Μάνθου σε πομπίνα τον Μάιο του 1965 και που εκδόθηκε σε cd το 1999 από τους Νέους της Αρίστης, είναι ένας θησαυρός που όχι μόνο λάμπει αλλά είναι και χρυσός.
http://www.youtube.com/watch?v=WkLdmKregYw
Το Αρχοντόπουλο
Το Αρχοντόπουλο, ένα αστικό, γιαννιώτικο δημοτικό τραγούδι, πολύ αγαπημένο στην περιοχή Ζαγορίου. Περιγράφει την ερωτική περιπέτεια ενός νέου από αρχοντική οικογένεια των Ιωαννίνων (ταυτίζεται με πρόσωπο ιστορικό, τον ανηψιό του Νικολάκη Αθανασίου), με την, κατά τον Σαλαμάγκα, "λαλητίνα" Φατιμέ, τραγουδίστρια του καφέ αμάν.
http://www.youtube.com/watch?v=Mrt2Xzd51Vg
Σε τουτ' την τάβλα που 'μαστε
Τραγούδι απ’ τα λεγόμενα της τάβλας.
Είναι τραγούδι που τραγουδιέται κατά την έναρξη του γλεντιου, όταν οι πανηγυριστές τρώνε και πίνουν, πριν αρχίσουν το χορό.
http://www.youtube.com/watch?v=E3oHK5-ezSE&feature=player_embedded#!
Κλέφτες (παλιοί) Κυκλικός αργός χορός της περιοχής των Ιωαννίνων, του Ζαγοριού και των Τζουμέρκων, κυρίως αντρικός. Χορεύονταν με κινητικά μοτίβα που διέφεραν όχι μόνο από χωριό σε χωριό αλλά και από χορευτή σε χορευτή. Χόρευαν δηλαδή με ελεύθερα κινητικά μοτίβα πάνω στον ρυθμό του τραγουδιού, όπως στροφές, καθίσματα και γονατίσματα, χωρίς ν’ ακολουθούν ορισμένη σειρά, ενώ οι υπόλοιποι χορευτές ακολουθούσαν με αργά περπατητά βήματα, ή στέκονταν κατά την ώρα που ο πρώτος χορευτής αυτοσχεδίαζε στον τόπο.
ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ
Στο Μονοδένδρι το έτήσιο Πανηγύρι είναι στις 26 / Ιουλίου , εορτή της Αγίας Παρασκευής
Η κοινωνική ζωή στο Ζαγόρι οργανώνεται γύρω από την κεντρική πλατεία, το «μεσοχώρι», όπου κατά κανόνα βρίσκεται η εκκλησία, το σχολείο, τα διάφορα μαγαζιά. Το μεσοχώρι αποτελεί τη ζωή του χωριού, όπου πραγματοποιούνται όλες οι κοινωνικές εκδηλώσεις και τα ιδιαίτερα ονομαστάπαραδοσιακά Ζαγορίσια πανηγύρια.
Το πανηγύρι στο Ζαγόρι, αποτελούσε το σημαντικότερο γεγονός της κοινωνικής ζωής. Επιβιώνει και σήμερα διατηρώντας αρκετά ατόφια στοιχεία του παρελθόντος σχετικά με τα τραγούδια, τους χορούς και το τυπικό, παρά την «αλλοίωση» του αρχικού χαρακτήρα του.
Εξακολουθούν να διοργανώνονται σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, στις εορτές των πολιούχων και των εορταζόμενων εκκλησιών και μοναστηριών του χωριού, δίνοντας την ευκαιρία στους απανταχού χωριανούς να παραβρεθούν στο μεγαλύτερο κοινωνικό – πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς.
Πραγματοποιούνται συνήθως στην κεντρική πλατεία του χωριού το «μεσοχώρι», με τη συμμετοχή όλων των ηλικιακών ομάδων. Τα παιδιά πιασμένα στο τέλος του κυκλικού χορού «διδάσκονται» την παράδοση από τους μεγαλύτερους.
Το πανηγύρι αρχίζει με καθιστικά τραγούδια «της τάβλας» και μοιρολόγια. Στη συνέχεια στήνεται ο μεγάλος κυκλικός χορός και τα περισσότερα τραγούδια χορεύονται στα βήματα του «Ζαγορίσιου» και του «παλιού Ζαγορίσιου» ιδιόρρυθμων τοπικών χορών. Χορεύονται επίσης τσάμικοι, συρτοί, παγωνίσιοι και άλλοι χαρακτηριστικοί της Ηπείρου. Ο τσάμικος χορός είναι προσαρμοσμένος στα βήματα του «Ζαγορίσιου». Τα τραγούδια ή διαδέχονται το ένα το άλλο ή έχουν γύρισμα τσάμικο και στη συνέχεια ακολουθούν συρτά ερωτικά τραγούδια. Σε πολλά χωριά του Ανατολικού Ζαγορίου, συνηθίζονται και οι συγκαθιστοί χοροί.
Το Ζαγορίσιο δημοτικό τραγούδι διακρίνεται για την καθαρότητα της έκφρασης, τη μελωδικότητα και την υψηλή εκφραστική δύναμη εκφράζοντας αγάπη για την ζωή, τον έρωτα, την καλοπέραση αλλά και νοσταλγία και τον πόνο της ξενητιάς
Όλο σχεδόν του σώμα του ζαγορίσιου ρεπερτορίου απαρτίζουν μερακλίδικα και περίτεχνα κεντήματα τραγούδια και οργανικοί σκοποί. Πολλά είναι φερμένα από τις πόλεις της Ηπείρου (Γιάννενα, Πρέβεζα, Άρτα), από όμορες περιοχές (Πωγώνι, Μέτσοβο) ή πιο απομακρυσμένες (κυρίως Ξηρόμερο), καθώς και από ξένους τόπους και μεγάλα αστικά κέντρα (Σμύρνη, Πόλη, Ρουμανία, Αθήνα κ.α.). Στην νέα τους πατρίδα ξαναγεννιούνται αναδημιουργημένα και προσαρμοσμένα στο ντόπιο μουσικό συντακτικό από τους ευρηματικούς ντόπιους μουσικούς. Είναι κυρίως όμως ο κοσμογυρισμένος Ζαγορίσιος αυτός ο οποίος τα εισάγει από τους τόπους επαγγελματικής του δραστηριοποίησης, στα απομακρυσμένα, μεγάλα και ανθηρά οικονομικά κέντρα του 19ου αι., είτε ως τραγουδήματα, είτε αργότερα ως ηχογραφήσεις γραμμοφώνου. Και είναι ο ίδιος που, απαιτητικός μελομανής, επιδοκιμάζει μέσα απ’ τις παραγγελιές του τόσο τις φερμένες όσο και τις ντόπιες λαϊκές δημιουργίες, συμμετέχοντας έτσι στην εξέλιξη και στην καθιέρωση ενός μουσικού υλικού που στον διαρκή μετασχηματισμό του καθρεπτίζει με τον καλύτερο τρόπο την ζαγορίσια αισθητική.
... Τα δίστιχα στιχοπλάκια ερωτικού κυρίως περιεχομένου, ενίοτε δε και περιπαικτικού χαρακτήρα, αποτελούν τη βάση των τραγουδιών. Μάλιστα οι στιχουργικοί αγώνες των Γιαννιωτών του 19ου αι. θα επιβιώσουν στα ζαγορίσιαχαβάδια, που λέγονταν (και λέγονται ακόμα καμιά φορά) κατά το χάραμα της τελευταίας μέρας των πανηγυριών ή στη δύση των γλεντιών. Από τα Γιάννενα πάλι θα εισαχθούν και θα ριζώσουν μετά την απελευθέρωση της περιοχής το 1912-13, πολλά τραγούδια και οργανικοί σκοποί αστικού ύφους, που η πρωτεύουσα της Ηπείρου θα αποποιηθεί στην προσπάθειά της να «αποτουρκοποιηθεί» υιοθετώντας νεωτεριστικούς τύπους δυτικής προέλευσης, όπως η καντάδα και τα κιθαριστικά τρίο. Η ανατολική ταυτότητα της περιοχής θα επιζήσει τότε στο κοσμοπολίτικο Ζαγόρι. Η Μπαζαρκάνα και το Αρχοντόπουλο είναι τέτοια δημιουργήματα της γιαννιώτικης παράδοσης, τα οποία αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του ζαγορίσιου ρεπερτορίου και κάτι περισσότερο: αντιπροσωπεύουν την πιο αμιγή ζαγορίσια παράδοση. Ανάλογη είναι η προέλευση και η θέση τραγουδιών όπως τα γνωστότατα Φεγγαροπρόσωπη, Δόντια πυκνά κ.α. Την εντόπια καταγωγή μαρτυρά σε πολλά ζαγορίσια τραγούδια η ονομαστική αναφορά σε χωριά της περιοχής, Πάπιγκο, Καπέσοβο, Βίτσα, Τσεπέλοβο, Σκαμνέλι, ή σε συγκεκριμένα πρόσωπα του τόπου, την λοιδωρούσα την ξενητιά Αλεξάνδρα, την όμορφη Όλγα, την αρχόντισσα Μπολονάσαινα που απήχθη από τους (πολυάριθμους στα γύρω του Ζαγορίου ορεινά) κλέφτες.
Το ύφος της μουσικής εκτέλεσης τόσο σε τραγούδια τα οποία δημιουργήθηκαν στο Ζαγόρι, όσο και σε εισαγόμενα, αλλά και στους οργανικούς σκοπούς αναγνωρίζεται πρωτίστως στις φράσεις του κλαρίνου, το οποίο πρωτοστατεί! Χρησιμοποιείται κυρίως η μεσαία και η ψηλή περιοχή του οργάνου, όπου φράσεις σβέλτες και πληθωρικές σε φθογγικό υλικό περιβάλλουν κομψά γλιστρήματα, τα οποία ορίζουν τους κυρίους πόλους της μελωδίας. ...
ΚΑΠΟΙΑ ΓΝΩΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Ο ΜΑΧΑΡΑΓΙΑΣ
Παραδοσιακό τραγούδι από τα Ζαγοροχώρια Ιωαννίνων. Τα Ζαγοροχώρια, όντας μια περιοχή πλούσια, με ανθρώπους ανυχτόμυαλους και οργανοπαίκτες που με πολύ μεγάλη ευκολία υιοθετούσαν και ενσωμάτωναν πλήρως νέα μουσικά χαρακτηριστικά και σχήματα, έχουν μια πολύ αξιόλογη μουσική παράδοση. Το τραγούδι "Ο μαχαραγιάς" είναι λαΐκό τραγούδι που ενσωματώθηκε πλήρως στη μουσική παράδοση των Ζαγοροχωρίων και αποτέλεσε ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των τελευταίων δεκαετιών. Εξάλλου πάρα πολλά λαΐκά και μικρασιάτικα τραγούδια αποτέλεσαν αγαπημένους σκοπούς των Ζαγορισίων.
ΤΑΚΟΥΤΣΙΑ-"Φεγγαροπρόσωπη
Δεκάδες ζυγιές έχουν περάσει από την Ήπειρο και από την «ιερά εξέταση» των μουσικών που ήταν το Ζαγόρι.Η μόνη που κατάφερε να μείνει στην ιστορία του γλεντιού στην δύσκολη γη της Ηπείρου αλλά και να περάσει τα όρια της, μέχρι που κάποια από τα μέλη της σίγησαν για πάντα, ήταν «Τα Τακούτσια».
Ζυγιά (μπάντα) που στην κορυφή της δημιουργίας της είχε ως κλαρινίστα τον Γρηγόρη Καψάλη, βιολιστή τον Κώστα Καψάλη, λαούτο τον Σπύρο Καψάλη, δεύτερο κλαρίνο τον Γιώργο Καψάλη και τον Χρήστο Καψάλη ή Ζιούλη στο ντέφι.
Αυτό που την έκανε μοναδική δεν ήταν μόνο το άριστο παίξιμο των τραγουδιών,ούτε ότι όλοι τραγουδούσαν με το ίδιο πάθος που έπαιζαν, αλλά το δέσιμο αυτών των μουσικών που οι μουσικές σιωπές τους σε αφήνουν μετέωρο μέχρι την επόμενη νότα. «Τα παιδιά του Τάκη» κατά περίεργο τρόπο έγιναν και θα γίνουν παιδιά πολλών γενεών γλεντζέδων.
Η σπάνια ηχογράφηση που έγινε στην Αρίστη Ζαγορίου από τον καθηγητή Μάνθο Μάνθου σε πομπίνα τον Μάιο του 1965 και που εκδόθηκε σε cd το 1999 από τους Νέους της Αρίστης, είναι ένας θησαυρός που όχι μόνο λάμπει αλλά είναι και χρυσός.
http://www.youtube.com/watch?v=WkLdmKregYw
Το Αρχοντόπουλο
Το Αρχοντόπουλο, ένα αστικό, γιαννιώτικο δημοτικό τραγούδι, πολύ αγαπημένο στην περιοχή Ζαγορίου. Περιγράφει την ερωτική περιπέτεια ενός νέου από αρχοντική οικογένεια των Ιωαννίνων (ταυτίζεται με πρόσωπο ιστορικό, τον ανηψιό του Νικολάκη Αθανασίου), με την, κατά τον Σαλαμάγκα, "λαλητίνα" Φατιμέ, τραγουδίστρια του καφέ αμάν.
http://www.youtube.com/watch?v=Mrt2Xzd51Vg
Σε τουτ' την τάβλα που 'μαστε
Τραγούδι απ’ τα λεγόμενα της τάβλας.
Είναι τραγούδι που τραγουδιέται κατά την έναρξη του γλεντιου, όταν οι πανηγυριστές τρώνε και πίνουν, πριν αρχίσουν το χορό.
http://www.youtube.com/watch?v=E3oHK5-ezSE&feature=player_embedded#!
Κλέφτες (παλιοί) Κυκλικός αργός χορός της περιοχής των Ιωαννίνων, του Ζαγοριού και των Τζουμέρκων, κυρίως αντρικός. Χορεύονταν με κινητικά μοτίβα που διέφεραν όχι μόνο από χωριό σε χωριό αλλά και από χορευτή σε χορευτή. Χόρευαν δηλαδή με ελεύθερα κινητικά μοτίβα πάνω στον ρυθμό του τραγουδιού, όπως στροφές, καθίσματα και γονατίσματα, χωρίς ν’ ακολουθούν ορισμένη σειρά, ενώ οι υπόλοιποι χορευτές ακολουθούσαν με αργά περπατητά βήματα, ή στέκονταν κατά την ώρα που ο πρώτος χορευτής αυτοσχεδίαζε στον τόπο.
ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ
Στο Μονοδένδρι το έτήσιο Πανηγύρι είναι στις 26 / Ιουλίου , εορτή της Αγίας Παρασκευής
Η κοινωνική ζωή στο Ζαγόρι οργανώνεται γύρω από την κεντρική πλατεία, το «μεσοχώρι», όπου κατά κανόνα βρίσκεται η εκκλησία, το σχολείο, τα διάφορα μαγαζιά. Το μεσοχώρι αποτελεί τη ζωή του χωριού, όπου πραγματοποιούνται όλες οι κοινωνικές εκδηλώσεις και τα ιδιαίτερα ονομαστάπαραδοσιακά Ζαγορίσια πανηγύρια.
Το πανηγύρι στο Ζαγόρι, αποτελούσε το σημαντικότερο γεγονός της κοινωνικής ζωής. Επιβιώνει και σήμερα διατηρώντας αρκετά ατόφια στοιχεία του παρελθόντος σχετικά με τα τραγούδια, τους χορούς και το τυπικό, παρά την «αλλοίωση» του αρχικού χαρακτήρα του.
Εξακολουθούν να διοργανώνονται σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, στις εορτές των πολιούχων και των εορταζόμενων εκκλησιών και μοναστηριών του χωριού, δίνοντας την ευκαιρία στους απανταχού χωριανούς να παραβρεθούν στο μεγαλύτερο κοινωνικό – πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς.
Πραγματοποιούνται συνήθως στην κεντρική πλατεία του χωριού το «μεσοχώρι», με τη συμμετοχή όλων των ηλικιακών ομάδων. Τα παιδιά πιασμένα στο τέλος του κυκλικού χορού «διδάσκονται» την παράδοση από τους μεγαλύτερους.
Το πανηγύρι αρχίζει με καθιστικά τραγούδια «της τάβλας» και μοιρολόγια. Στη συνέχεια στήνεται ο μεγάλος κυκλικός χορός και τα περισσότερα τραγούδια χορεύονται στα βήματα του «Ζαγορίσιου» και του «παλιού Ζαγορίσιου» ιδιόρρυθμων τοπικών χορών. Χορεύονται επίσης τσάμικοι, συρτοί, παγωνίσιοι και άλλοι χαρακτηριστικοί της Ηπείρου. Ο τσάμικος χορός είναι προσαρμοσμένος στα βήματα του «Ζαγορίσιου». Τα τραγούδια ή διαδέχονται το ένα το άλλο ή έχουν γύρισμα τσάμικο και στη συνέχεια ακολουθούν συρτά ερωτικά τραγούδια. Σε πολλά χωριά του Ανατολικού Ζαγορίου, συνηθίζονται και οι συγκαθιστοί χοροί.
Το Ζαγορίσιο δημοτικό τραγούδι διακρίνεται για την καθαρότητα της έκφρασης, τη μελωδικότητα και την υψηλή εκφραστική δύναμη εκφράζοντας αγάπη για την ζωή, τον έρωτα, την καλοπέραση αλλά και νοσταλγία και τον πόνο της ξενητιάς